Blisko 40 dzieł Olgi Boznańskiej można oglądać w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze

Dyrektor Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze Leszek Kania podkreśla, że wystawa ciesząca się obecnie tak dużym zainteresowaniem to efekt współpracy z Muzeum Narodowym w Krakowie, które wypożyczyło swoje zbiory na blisko cztery miesiące. I dzięki temu w tym czasie Lubuszanie i ich goście będą mogli oglądać wybitne prace Olgi Boznańskiej.

- To kuratorka wystawy Urszula Kozakowska-Zaucha dokonała wyboru prezentowanych dzieła i eksponatów - mówi Leszek Kania. - Przedstawiła nam bardzo przemyślany zestaw. Przede wszystkim portrety psychologiczne, ale i mniej oczywiste martwe natury, czy osobiste przedmioty związane z malarką jak choćby książeczkę do nabożeństwa nadgryzioną przez myszy, które Boznańska hodowała w pracowniach w Monachium czy Paryżu.
Jak mówi Urszula Kozakowska-Zaucha - Olga Boznańska marzyła o tym, by zostać malarką i całe swoje życie temu poświęciła. Ona
świadomie reżyserowała swoją twórczość. Pilnie obserwowała to, dzieje się w artystycznym świecie kobiet, umiejętnie planowała, gdzie, kiedy i jakie swoje prace pokaże szerszej publiczności. Jej prace za jej życia trafiały do światowych kolekcji.
Niektórzy uważali Olgę Boznańską trochę za dziwaczkę. Wystawa odczarowuje ten mit. Oglądamy na niej portrety (m.in. Henryka Sienkiewicza, Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego czy malarza Józefa Czajkowskiego), martwe natury, pejzaże...
Dopełnieniem wystawy są osobiste pamiątki po malarce, a wśród nich m.in.: fotel z paryskiej pracowni, sztalugi, palety, tubki farb.

Olga Boznańska (1865-1940) – wybitna polska malarka urodzona w Krakowie, zmarła w Paryżu. Początkowo kształciła się w rodzinnym mieście pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczęszczała także na Wyższe Kursy dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego, gdzie lekcji udzielał jej m.in. Hipolit Lipiński. Następnie w 1886 roku wyjechała do Monachium, aby kontynuować naukę w prywatnych szkołach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium otworzyła też własną pracownię. W 1886 roku zadebiutowała na wystawie w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Odtąd często prezentowała swoje prace w Europie i Stanach Zjednoczonych, zdobywając liczne medale i wyróżnienia. W 1898 roku przeniosła się na stałe do Paryża, gdzie należała do czołowych postaci polskiej kolonii artystycznej. Wiodącym motywem jej twórczości był portret. Tworzyła wizerunki dorosłych oraz dzieci, zarówno reprezentacyjne jak i intymne, będąc mistrzynią psychologicznego portretu. Malowała również martwe natury, kompozycje rodzajowe oraz pejzaże miejskie.